|
La Vita Emiliani de Braulio de Zaragoza: El autor, la cronología y los motivos para su redacción
I.
LA AUTORÍA
La mención que hace Braulio de sí mismo en el cuerpo de V. Em. ' y Ia anteposición a Ia obra de una carta introductoria, cuya «intitulatio» comportaba ya el nombre del autor de Ia carta 2 y, por tanto, del de Ia Vita, han hecho evidente en todo tiempo Ia paternidad de Braulio sobre esta obra. En efecto, ningún copista mientras duró Ia transmisión manuscrita 3, ningún autor
1 Cf. V. Em. 34: «vale, vale, Aemiliane beate, et mortalium carens labore in societate piorum bono tuo potire, ac, relatoris tui Braulionis inutilis mernor, succurre intercessor». La rnención se encuentra en un momento especialmente solemne e irnportante de Ia Vita y, por tanto, estratégicamente situada: justamente tras Ia noticia de Ia muerte y sepultura de Millán, cuando el escritor se despide del santo. Encontramos también otras alusiones que igualmente hubieran permitido deducir Ia personalidad del autor. Así Ia referida a su herrnano Juan, obispo de Zaragoza, («tempore piae recordationis domini mei et germani rnaioris natu ... Iohannis episcopi», V. Em. 1 ) y Ia tocante a Eugenio, por estas fechas diàcono en Ia sede de Zaragoza («de eadem quoque sollemnitate, ut in missa recitaretur communi, iniunxi dilecto filio meo Eugenio diacono ... ministret ob huius beatissimi uiri honorem rneum officium», V. Em. 3). N.B.—En las citas del texto de V. Em. usaremos Ia edición de I. Cazzaniga, «La vita di Emiliano scritta da Braulione vescovo di Saragossa: edizione critica», Bi>llelino del Comitato per Ia preparazione dell' Edizione Nazionale dei Classici Greci e Latini, n. s., fasc. III, 1954, pp. 7-44. 2 Cf. V. Em. 1: «Dei viro dominoque meo et germano Frunimiano presbitero Braulio inmerito episcopus salutem». 3 De entre todos los testimonios manuscritos no hay, por ejemplo, ningún pseudoepígrafe. Alguno de ellos (L, P), antepone a Ia carta introductoria una «inscriptio»
|