|
«Quietus» y su tradición lingüística en Ia Hispania latina
Este adjetivo quietus, tan pacífico y sosegado de significado, se presenta, en cambio, polémico y conflictivo en su evolución y derivados en Ia Alta Edad Media. Se deriva de quiet-e, que a su vez proviene de una raíz disilábica de final en vocal larga *quie- « *queie-). Entra en Ia literatura latina con Plauto, y es conocido, entre otros, por Ter., Cic., Caes., Nep., Sall., Liu., Plin., Tac. La Vulgata Ia emplea 15 veces, y entre los autores antiguos Hispanos, Prud., que Ia usa 13 veces, Oros., el Biclarense, Isid., Inscr. crist. y los Glosarios. Para mayor claridad en Ia correlación de los hechos de lengua en formas y valores semánticos y estilísticos, conviene distinguir Ia Antigüedad tardía y visigótica de Ia Alta Edad Media, en Io que atañe a los escritores Hispanos. A) En los siglos iv al vii, ofrece los siguientes usos y valores, caracterizados por los sustantivos a quienes se aplica: 1. ApLiCADO A Dios: QUiETUM UEUM = «a Dios establecido» (en su templo de Jerusalén): Prud. Ps. 811: Tunc Ierusalem templo ilustrata quietum / suscepit iam diua Deum, circumuaga postquam / sedit marmoreis fundata altaribus arca.
2. APLICADO A LOS HOMBBES:
a) Noción: Isid. Or. 10, 233: Quietus, quod sit ipse sibi animo securus, neminem tangens. b) Pacífico,- quietum uirum (Elias): Prud. Cai. 7, 34: sed mox in auras igneis iugalibus / curruque raptus euolauit praepete, / ne de propinquo sordium contagio / dirus quietum mundum afflaret uirum.
|