|
EL «SENSUS COMMUNlS» EN LA PSICOLOGÌA ARISTOTÈLICA
por MANUEL UBEDA PURKISS, O. P.
SuMMARiuM
Psychologia aristotelica circa munus "sensus communis", quamws incompleta, formulationis theoriae circa perceptionem sensorialem conatum supponit. Magna autem Aristotelis omissió consistit in confusione inter animam sensitivam et facultates sensoriales. Saepe eas confundit sub conceptu "sensibilitatis generalis", cui diversas functiones sensoriales tribuit. Aristoteles, nesciens facultates quatenus principia operationis animae sensorialis, totam suae theoriae emphasim in operationibus sensorialibus imponit. iAvicena, Philosophi doctrinam perficiendo, plane distinguit sensus internos ut facultates animae sensorialis, non vero ut meras ipsius functiones. Sensum communem enumerat tamquam unum ex sensibus internis insistitque in eius orgánica localizatione in anteriori cerebri ventrículo. Averroes ad opinionem aristotelicam redit. "Sensus communis" minime est facultas interna proprie dicta, sed mera operatio animae sensitivae seu generalis sensibilitatis. Doctrina Sancti Alberti Magni circa sensum communem ab aristotelica discedit, cum affirmât eum sensum "sensibilium communium" esse.
FUNCION DEL «SENSUS COMMUNIS> EN LA PSICOLOGL^ DE ARLSTOTELES Los filósofos presocráticos no hacen referencia alguna al «sensus communis» como tal sentido interno. No obstante, aluden a determinadas funciones, que Aristóteles recoge bajo Ia denominación de xotvr| aia6r,ai?. Por otra parte, muchas de las operaciones atribuidas por el Estagirita a este sentido general, se encuentran ya esbozadas en los Diálogos de Platón. Pero en Ia doctrina expuesta por ambos, existen diferencias fundamentales. Mientras Platón asigna todas estas funciones al entendimiento, Aristóteles las reflere a Ia actividad sensorial '. Y así, en las obras psicológicas del
1. rJÍ. 3. I. BEARE, Qreek Theories of Elementary Cognition (Oxford, Claredon Press, 1906), p. 251-276. Y J. BuRNET, Early Greek Philosophy (London, A. Q. Black, 1930). "Salmanticensis", 3 (1956).
|