|
Orosio y los últimos tiempos del Imperio
Dos refulgentes lumbreras brillan en el firmamento de Ia Iglesia al finalizar el siglo IV y al principio del V: sus resplandores iluminan el mundo entero. La primera esconde ahora su luz: brilló no ha mucho entre los grandes de Ia Iglesia romana, se sentaba con el Pontífice, era su confidente y secretario. Ahora Io contemplamos ahí, junto al pesebre del Señor. Llora. Día y noche levanta su corazón al Señor en continua oración. Su mano parece paralizada: no escribe. La Iglesia no percibe los rayos de su doctrina, porque, él mismo nos dice con tristeza: Romanae urbis obsidio... nuntiata est. Atque ita consternatus obstupui, ut... me in captivitate sanctorum putarem captivum...: dum inter spem et desperationem sollicitus pendeo... Postquam vero clarissimum terrarum omnium lumen exstictum est, immo Romani imperü truncatum caput: et ut verius dicam, in una Urbe totus orbis interiit*-. Pero mientras este preclaro Doctor de Ia Iglesia, Jerónimo, llora y se entristece en el sagrado recinto de Belén,
1 Hieron., Comm. in Ezech., Praef., PL 25, 16 (2-3). Prueba de esta tristeza y angustia que inunda el corazón de Jerónimo son sus cartas —además de otros pasajes de sus obras—. Sólo unas muestras: «Ezechielis volumen olim adgredl volui et sponsionem creberrimam studiosis lectoribus reddere, sed in ipso dictandi exordio ita animus meus occidentalium provinciarum et máxime urbis Bomae vastatlone confusus est, ut, iuxta vulgare proverbiuni, proprium quoque ignorarem vocabulum, diuque tacui sciens tempus esse lacrimarum» (Epist. 126, 2, BAC, vol. 220: Cartas de San Jerónimo, t. II, edic. bilingüe (Madrid 1962) p. 621; y también en Ia epist. 123, 15-16, BAC ibid., p. 574: en donde leemos estas palabras, que son casi las ultimas de Ia carta: «Potentiam Romanae urbis ardens poëta describens ait: Quid satis est, si Roma parum est? Quod nos alio mutemus elogio: Quid salvum est, si Roma perit?...». Además en Ia epist. 127, 12 BAC, p. 638: «Dum haec aguntur in Iebus, terribilis de occidente rumor adfertur obsideri Roma et auro salutem civium redimi spoliatosque rursum circumdari, ut post substantiam vitam quoque amitterent. Haeret vox et singultus intercipiunt verba dictantis. Capitur urbs, quae totum cepit orbem, immo fame perit ante quam gladio, et vix pauci, qui caperentur, inventi sunt».
|