|
Lua Saturni
Entre los numerosos problemas que plantea el estudio de Ia religión romana se encuentra el que se refiere a Ia divinidad denominada LUA, En el presente trabajo intentaremos examinar los pasajes —pocos— en que aparece mencionada, así como pasar revista a las diferentes opiniones emitidas sobre ella para, finalmente, tratar de establecer el carácter de Saturno y 'el de Ia vinculación de Lua con esta divinidad. Los pasajes en que se cita a Lua son los siguientes: a) Livio, XLV, 33, 1-2. Después de Ia victoria romana en Ia campaña macedónica, el 167 a.C., «edito lúdicro (omnis generis) clupeisque aeréis in naves impositis cetera omnis generis arma cumulata in ingentem acervum, precatus Martem, Minervam, Luamque matrem et ceteros deos, quibus spolia hostium dicare ius fasque est, ipse imperator face subdita succendit; deinde circumstantes tribuni militum pro se quisque ignes coniecerunt». b) Livio, VIII, 1, 6: «...armorum magna vis cum inter caesa hostium corpora turn in castris inventa est, Ea Luae matri dare se consul dixit, finesque hostium usque ad oram maritumam est depopulatus». El consul en cuestión era C. Plautio, colega de L. Emilio Mamerco. Los hechos a los que se refiere son los de Ia guerra contra los volscos, el 338 a.C. c) AuIo Gelio, XIII, 23, 1: «Conprecationes deum inmortalium, quae ritu Romano fiunt, expositae sunt in libris sacerdotum populi Romani et in plerisque antiquis orationibus. In his scriptum est: Luam Saturni, Salaciam Neptuni, Horam Quirini, Virites Quirini, Maiam Volcani, Heriem Iunonis, Moles Martis Nerienemque Martis». d) Varrón, De ling. lat. VIII, 36: «...Sic ex diversis verbis
|