|
"YERGILIUS", pero "VIRGILIO"
Se trata de razonar en estas páginas Ia legitimidad de Ia grafía latina «Vergilius» y a Ia vez, aunque parezca extraño, lapersistencia en espafio! —lo propio habría que afirmar de las demás lenguas románicas— de Ia forma con vocalismo ¡, «Virgilio». Con respecto a Ia grafía latina , digamos ante todo que no es un cambio a capricho de los filólogos; no es cuestión de moda, sino solución de un problema planteado ya de antiguo. En efecto, hace ya Io menos cuatro siglos que el interrogante de «Vergilius» o «Virgilius» se abrió a Ia curiosidad de los investigadores, para cerrarse, después de un periodo más o menos vacilante, en una afirmación rotunda a favor de Ia grafía en e, «Vergilius». Un virgilianista notable comentando aquel pasaje ! —«Illo Vergilium me tempore dulcis alebat» — proponía ya el problema, aunque con fría indiferencia: «Argumentum hujusmodi, / an e sit hujus nominis (Vergilii) vocalis prima, liíteratissimis illis qui superiore aetate claruere viris, haud parum negotii facessit> -. Por esta misma época el fogoso Policiano, en carta a uno de sus émulos, ponía todo el calor de su espíritu proselitista en defender su posición «vergiliana*. Fracasó de momentosu intentofrente a Ia terquedad obstinada de su adversario; pero Ia tesis de Policiano fué ganando poco a poco terreno hasta llegar a imponerse definitivamente. Celario y Manucio en sus respectivos tratados
|