|
|
V A R I A
1.
C R I T I C A
AD ARISTOTELEM (384-322)
In Aristotelis carmine de Hermia, principe Atarnei, quod a Diogene Laertio V ó (=fragm. 074 Rose [Lipsiae 1886 p. 422 et 19], et a Didymo Alexandrino in commentis de Demosthene quae ediderunt Diels-Schubart, Lipsiae 1904 Teubneriana) col, 6, 9 traditur, error in eo versu exstat, ubi omnes editores xtoiet iniuria Iegunt, cuius loco xet&ot rectissime scribendum est. Artaxerxes en5m III Ochos (358-338), rex Persarum, Mentoris imperatoris facultate persuadendi (=*ecfrot) usus est, cum iste Mentor 8oXtoc(=dolosus) et Oraecus natione ac IinguasolIertissime Hermiam, hostem Persarum fautoremque Graecorum, ad colloquium vocare et in insidias posset illicere. Artaxerxes igitur illum principem Oraeculum nei$ol (=suada), non Ttotet Mentoris nisus cepit; Mentor quidem semper Artaxerxi fidelis erat; qua fidelitàte sola non contigisset, ut Hermias caperetur; potius Mentoris machinationibus et pollicitationibus dolosis factuni est, ut Hermias tandem captus ad Artaxerxem Susas transferretur ibique (anno a. Chr. n. 341) occideretiir. Ergo primo descriptione morum Mentoris lectio illa ^iaTsi falsa reiecta est; nam Tuoiei et 8oXtoc inter se repugnant; praeterea W. Croenert, «Neue Lesungen des Didymos papyros (Rhein* Mus. 62 [1907] 384) aliarum litterarum reUquias in hoc loco carminis cognovit, quae pro mea lectione ^eiftoZ et moiet perfacile palaeographice et phonetice confundi poterant, restat, ut xeifroî ad intellectum narrationis carminis optinie conveniens scribatur. Hoc ipsum carmen erat secundum ab Aristotele in Hermiam amicum compositum veI sex annis post illum primum hymnum de
|
