|
LA INSPIRACIÓN VERßAL DE LA ESCRITURA EN LOS TEOLOGOS Y ESCRlTURISTAS ESPAÑOLES DEL SIGLO XIX
por LUIS ARNALDICH, O. F. M.
SüMMARiuM.—Atícíores hispani qui saec. XIX de Bibliorum inspiratione egerunt in has inclinarunt sententías : sive rigidiorem, quae, duce Bañes, tenet dictationem singulorum verborum, sive mediam, quae, praeeunte Lessio, unice affirmat dictationem rerum et sententiarum. Inter primos adnumerandi theotogi Mendive, Casajona, Puig et Xarrié; inter alterius sententiae fautores, biblistae Fernández del Rincón y Soto, Card. González, Caminero, quibus accessere paires Concilii Vaticani I Cuesta y Maroto et Caixal y Estradé, Nemo tamen inter Hispanos adhaesit saeculo elapso opinioni Uberiori unice exigenti assitentiam Spiritus Sancti ne hagiographi in errorem inciderent.
Para comprender en todo su alcance Ia doctrina de los teólogos y biblistas españoles del siglo xix sobre Ia inspiración verbal, es indispensable retroceder hasta el siglo xvi, y señalar el punto de partida del que arranca Ia división en dos bandos de los teólogos y escrituristas españoles y extranjeros en torno al problema del modo y extensión de Ia divina inspiración. Sabido es que los protestantes ortodoxos de Ia primera hora, al no reconocer otra fuente de revelación que Ia Biblia, desorbitaron el carácter inspirativo de ésta hasta el punto de admitir Ia revelación y dictación por parte de Dios, no solamente de los conceptos e ideas, res et sententiae, sino de las palabras hasta en sus últimos ápices \ El Concilio Tri1. A pesar de los esfuerzos de S. GoESEL Die Inspiration der Bibel, Leipzig 1927, 59^50 para descartar te dlctaclón mecánica en los antiguos protestantes ortodoxos, te enseñan, entre otros, FtAVio IujRico, Clavis Scrípturae Sacrae, Basilea 1629; J. GuERHARDO, Loci Theologici, Frankfurt 1657, I, pp. 11-130; A. G. QUENSTEDT, Theologia diaactico-polemica, sect. 50, c. 4, th. 3; M. CHEMiNiiz, Examen Concilii Tridentini, Frankfurt 1578, pp. 9-39. En Ia Formula Consensus Helvetica (año 1675) se dice: «In specie autem hebraicus Veterls Testamenti codex... accepimus hodieque retinemus, tum quoad consonas tum quoad vocalia, sive puncta ipsa sive punctorum saltem potestatem, et tum quoad res tum quoad verbum, theopneustosy>. Esta misma opinión sostenía Buxtorflo, hijo, contra Ludovico Cappello, en su obra Tractatus de punctorum vocalium in libris Veteris Testamenti hebraicis origine, antiquitate et auctoritate, oppositus arcano «Salmanticensis», 10 (1963).
|