|
RKDC52(1995)219-229
ANTROPOLOGIA DEL TIEMPO LITURGICO
La palabra liturgia viene del griego leitourgia (leiton y erj>on), ,servicio puhlico o acción realizada para el hien de todos, y leitourgos era quien prestaha este servicio. En un principio, Ia acción litùrgica era de naturaleza tècnica, pero más tarde, tamhién, de naturale/a religiosa y cultural; en este ùltimo sentido Ia utilizan los LXX '. En el Nuevo Testamento se utiliza para designar el ministerio cultual del sacerdocio de Cristo 2 y el ministerio apostólico de San Pahlo 3. En Oriente, liturgia pronto vino a ser el término para designar sacrificio y, más concretamente, Ia misa '; desde el siglo iv esta denominación se hace común 5. «La sagrada liturgia es el culto público que Nuestro Señor Redentor rinde al Padre como cabeza de Ia Iglesia, y es el culto que Ia sociedad de fieles rinde a su Fundador y, por medio de El, al Padre Eterno- 6 . El calendario litúrgico y el Breviario sufrieron, a Io largo del tiempo, muchas reformas, Ia última a partir del Concilio Vaticano II. El sacrosanto Concilio Ecuménico Vaticano II no se opone a Ia fijación de Ia fiesta de Ia Pascua en un domingo determinado y a Ia estabilización del calendario; tampoco se opone a Ia introducción de un calendario perpetuo en Ia sociedad civil, siempre que se respete Ia semana de siete días con el domingo, sin añadir ningún día que quede al margen de Ia semana ?. Las témporas desaparecieron del breviario reformado según el Conc. Vat. II. Antes, las divisiones del Breviario hacían referencia a las estaciones del ciclo anual, y las de ahora a los tiempos litúrgicos K .
1 Núm. 4. 33: Kx. 28, 35.43; 1 Petr. 23.v 28; Lc. 1, 23; Hebr. 9. 21; 10, 11. 2 Hchr. 8, 2.6. 3 Rom. 15, 10.27; l'hil. 2, 17; 2 Cor. 9, 12. 4 Didaché, 15, 1; 1 C!em. 41, 1 ss. 5 C. V'agaggini. /:'/ sentido teológico de Ia liturgia. Ensayo de liturgia teológica general, Madrid, 1959, 26, nota 1. 6 Mediator I)ei, 20. ASS 39, 1947. 528. 7 Concilio Valicano 11, Oríentalium ecclesiarum, 20. 8 ()fficium l)irinum. Liturgia boranim iuxta rititni romanum. /. Tempus adventus, Tempus Nativitatis, Typis Polyglottis Vaticanis, 1971, 9-18. El moderno breviario, pues, después de Iu reforma del Conc. Vat. II, quedó así (udemás del I, ya reseñado): Tempus quadragesimae. Sacrum Triduum Puschule. Tempus Paschale; I I I : Tempus per annum. Hebdomadae I-XVII; IV: Tempus per annum. Hebdomadae XVIII-XXXIV. El anterior era así: lireviarum Romanum ex decreto Sacrosancti Concilii Tridentini restitutum Summorumque Pontificum Cura recognitum. Cum nova psalterii versione Pii Papae XII jussu editu juxta editionem novam typicam. I: Pars Hiemalis; II: Pars verna; III: Pars autumnalis; IV: Pars acstiva.
|